Hoewel ik doorgaans redelijk opgewekt door het leven wandel, zijn er momenten dat ik door een diepe somberte – bestaat dit woord wel? – wordt overvallen. Vaak zoals iedereen wel overkomt door een directe aanleiding, een krantenbericht of het nieuws van acht uur, maar soms ook juist op momenten dat er ogenschijnlijk geen reden is om mijn reguliere vrolijkheid door kommer en kwel te laten wegdrukken. Integendeel. Het kan me overvallen op een zorgeloze dag op een zonnig strand aan de oceaan, of als ik vanaf de tee van de 16de op De Dommel om me heen kijkt en me realiseer dat ik midden in een overweldigend stukje natuur sta. Of tijdens een etentje met mijn beste vrienden die genieten van wat ik bij elkaar heb gekokkereld. Ineens is het of alles om me heen wegvalt, mijn gedachten stilvallen en de wereld om me heen zich samenklontert in mijn ziel. Er blijft alleen nog emotie over. Mijn zintuigen houden even pauze, ik hoor of zie niet meer wat er om me heen gebeurt en het is alsof ik los kom van mijn omgeving. Alleen nog een diep verdriet. Is het de realisering dat het allemaal tijdelijk is? Dat juist de mooiste momenten me confronteren met mijn sterfelijkheid? Als dan de tranen zich aankondigen, verman ik me. Want het leven is toch mooi….!
Categorieën