Troost

Om te beginnen een pammetje erin. Beetje rustig worden. Morgen naar Bordeaux, wat een emotionele flipperkast met zich meebrengt. Heerlijk om Clementine, Merlin, Paloma en Gilles te zien en bij ze te zijn. Ze te omhelzen, vast te houden en lief te hebben. Is alweer veel te lang geleden. Mijn beperking staat een meer regelmatige tocht naar het zuiden in de weg. Zal altijd een verdriet zijn. Wat me lief is, is ver weg. Schijnbaar onbereikbaar. Toen ik Ansac kocht, dacht ik dat ik dan dichterbij was en daardoor ze makkelijker en vaker kon zien. Hubris. Deceptie toen bleek dat de cirkel van 20-30 km gewoon met me mee op reis ging en zich aldaar nestelde, met 5, Rue du Moulin als angstig middelpunt. Een gouden kooi. Een luxe gevangenis. Om er alleen te zijn en opgesloten te zitten tussen een aantal doodse dorpen, met een kwartiertje rijden als onverbiddelijke grens. Terug en troost zoekend in een biertje door je tranen heen uitkijken over de tuin met de woelige stromende Vienne als adembenemend uitzicht. Troost…