Maand: mei 2022

ik memoreerde het al in een vorig blok. Het delen van een mooie ervaring is belangrijker dan het beleven ervan. En dat blijkt steeds weer. Ook vandaag op het strand aan de oceaan. Een strakblauwe lucht met felle zon, 25 graden en niemand te bekennen. De oceaan lag er prachtig bij, zover je kon kijken niets te zien, geen schip, geen booreiland, geen windmolens, niets. Een overweldigende ruimte, soms beangstigend door zijn uitgestrektheid, wat me op zo’n moment plotseling kan aangrijpen. De schoonheid van het ongerepte. Natuur in zijn mooiste verschijning. Hoewel je ziet dat de mens er alles aan moet doen om het strand te behouden. Vergeleken bij veertig jaar geleden is er niet veel meer van over en alle zeilen worden bijgezet om de kwetsbare duinen met extra zand te beschermen tegen het steeds verder oprukkende water. Uiteindelijk zullen we het onderspit delven en zal het presqu’ile onverbiddelijk worden opgeslokt door de oceaan. Zo’n moment wil je delen. De schoonheid en de kwetsbaarheid gaan hand in hand, zoals ook bij de mens de jaren onvermijdelijk hun tol eisen en ook de mooiste vrouw eindigt als verschrompeld, kromlopend overblijfsel van wat het eens was. levende schoonheid is niet blijvend. De schoonheid van de kunst, van muziek, schilderkunst, van literatuur is eeuwig. Daar troosten we ons dan maar mee…

De aankondiging dat dit een dagelijkse blog zou worden, blijkt al snel te hoog gegrepen. Voor je het weet zijn er een paar dagen voorbij en bekruipt je al snel een soort van schuldgevoel. En dat kan niet de bedoeling zijn van dit goed bedoelde initiatief, waarvan ik me overigens afvraag voor wie ik het doe. Voor mezelf schat ik in. Ik kan me uiteraard niet voorstellen dat er iemand is op deze aardkloot die interesse heeft in een regelmatig kijkje in mijn leven, in mijn gedachten en overwegingen, hoe interessant die natuurlijk ook zijn…Voor mijzelf dus. Zo bedacht ik mij vandaag dat het toch mooi en wellicht ook bijzonder is dat ik hier in Cap Ferret zit in het gastvrije huis van de moeder van mijn dochter. Van haar mocht ik nooit mijn ex zeggen, want we zijn, zoals jullie weten, nooit getrouwd geweest. Ik ben dan ook blij dat na een interruptie van enkele jaren de situatie weer is zoals die altijd geweest is: een goede en warme band met Sylvie. Vooral ook voor Clementine natuurlijk, die nogal leed onder de periode van opschorting. Ook Hilde is hier meer dan welkom, wat helemaal fijn is. Ze is verliefd op dit fraaie en gezellige houten huis, vijftig meter van de bassin. Het is gebouwd in de tuin van het statige oude huis, een van de weinige overgebleven originele huize van Ferret. En ze hebben er iets erg moois van gemaakt. Ik mis Hilde. Sinds we samen zijn, merk ik dat het delen van mooie momenten belangrijker is dan het beleven ervan. Bij alles wat ik doe, is er het gemis van het samen genieten. Gezellig met de hele familie eten, een duik nemen in de Bassin, een koffietje op een terras, het is allemaal minder als je alleen bent en het versterkt het missen. Tot zover maar weer voor vandaag…

Om te beginnen een pammetje erin. Beetje rustig worden. Morgen naar Bordeaux, wat een emotionele flipperkast met zich meebrengt. Heerlijk om Clementine, Merlin, Paloma en Gilles te zien en bij ze te zijn. Ze te omhelzen, vast te houden en lief te hebben. Is alweer veel te lang geleden. Mijn beperking staat een meer regelmatige tocht naar het zuiden in de weg. Zal altijd een verdriet zijn. Wat me lief is, is ver weg. Schijnbaar onbereikbaar. Toen ik Ansac kocht, dacht ik dat ik dan dichterbij was en daardoor ze makkelijker en vaker kon zien. Hubris. Deceptie toen bleek dat de cirkel van 20-30 km gewoon met me mee op reis ging en zich aldaar nestelde, met 5, Rue du Moulin als angstig middelpunt. Een gouden kooi. Een luxe gevangenis. Om er alleen te zijn en opgesloten te zitten tussen een aantal doodse dorpen, met een kwartiertje rijden als onverbiddelijke grens. Terug en troost zoekend in een biertje door je tranen heen uitkijken over de tuin met de woelige stromende Vienne als adembenemend uitzicht. Troost…